Een sonnet voor Groningen

Groningen is weer opgeschud deze week. Met een beving bij Zeerijp wordt de rest van Nederland zich weer heel even bewust van het drama in slow-motion dat zich in ‘de provincie’ voltrekt. Ik keek de uitzending van Jinek waar Groningers zich weer even mochten tonen en nog maar eens uit konden leggen dat er geen schot in de schadeafhandeling zit.

Het onrecht en de onmacht druipt van het verhaal van het Groningse gas. Als geboren en getogen Groninger ben ik begaan met het lot van mensen die zich niet meer veilig voelen in hun eigen huis. Ik ben opgegroeid met de schokjes van de gaswinning. Ook het huis waarin ik ben geboren en mijn ouders nog altijd bewoners van zijn heeft scheuren in de muren. Misschien al eerder ontstaan, maar zeker verergerd door de regelmatige bevinkjes. Ik weet niet beter dan dat dit hoort bij het wonen in Groningen.

En nu, tientallen jaren na de vondst van het gas, blijkt het een brug te ver om mensen te voorzien van een veilig thuis. De bureaucratie blijft liever consultants geld toestoppen dan het vrijgespeelde geld uit te keren aan hen die een huis moeten verstevigen of zelfs herbouwen. Het monster is bang voor de muis en verschanst zich achter bergen regels en papier.

Ik kan natuurlijk ook niets doen. De petitie heb ik getekend, maar daar houdt mijn invloed op de politiek ook wel op. Wat rest zijn gevoelens zonder luisterend oor. Dat is het moment dat ik ga schrijven.

Ik dompelde me onder in de cijfers. Wikipedia gaf mij geschiedenisles van de stad en het ommeland. Ik leerde over de molleboon en niet iedereen blijkt onder de indruk van stutten in de woonkamer. Via Google maps struinde ik langs de dijken van het Damsterdiep en vloog ik over de velden. Woorden die voor mij onlosmakelijk verbonden zijn aan Groningen schreef ik op.

Een kort verhaal was de opzet, maar zoals me wel vaker overkomt ontstond er een gedicht. Een lange middag lang heb ik zitten puzzelen om de regels van het sonnet te volgen. Het resultaat verwoord de angst die voor sommigen al werkelijkheid is. Ook al is het niet vrolijk, het is mijn hart onder de riem voor iedereen die tussen de scheuren en de stutten leeft en niets liever wil dan stressvrij thuis zijn in hun Ommeland.

Dit zijn een aantal leuke bronnen om verder te neuzen.

• Kor Dwarshuis heeft lang heel veel gegevens verwerkt tot het verhaal van het Groningse gas.
• Door een virtueel bezoek aan Atelier van Hulsen kwam ik op het spoor van de Molleboon. Zij verwerken de boon in sieraden.
• Dagblad van het Noorden houdt uiteraard een dossier bij van de aardbevingen.
• Het heeft niets met de bevingen te maken maar kennis over het Gronings ontzet is onontbeerlijk.

P.S.: Jinek beklemtoonde dat ze het enorm waardeerde dat haar gasten hélemaal uit Groningen waren gekomen om aan te schuiven in de uitzending. De afstand tussen Groningen en Den Haag benadrukken doet de zaak geen goed. Laten we eerlijk zijn. Vanuit Den Haag bereik je in maximaal een uur of tweeënhalf de randen van ons land, van Maastricht tot Nieuweschans. Zo dichtbij wonen Groningers (en Limburgers). Heus, de fysieke afstand van Groningen naar Den Haag is echt hetzelfde als die van Den Haag naar Groningen.