The Guardian publiceerde gister een interessant essay van Lili Loofbourow. In het essay legt Loofbourow uit dat we vrouwenverhalen met een andere blik bekijken dan mannenverhalen. En dat het tijd is hier mee op te houden, omdat we daardoor parels over het hoofd zien. In één van de laatste alinea’s maakt ze de vergelijking met het fenomeen selectieve aandacht dat een aantal jaar geleden viraal ging:
If male-centric plots are the players in white shirts, if we are told that the bouncing balls are the only plots worth following, how many dancing gorillas did we miss while we were counting?
Een vergelijking die hout snijdt.
Het is een lang artikel, maar zeer de moeite van het lezen waard.