Een erg interessant artikel over taalontwikkeling van Alex Beard op The Guardian vandaag. Beard refereert in het begin van het artikel aan een uniek onderzoek. Een echtpaar hing bij de geboorte van hun eerste kind hun hele huis vol met camera’s en microfoons om de ontwikkeling van hun eigen kind te volgen. De ouders zijn beide onderzoekers, de een linguïst, de ander AI en robot specialist. Hij wilde vooral leren hoe hij zijn robot taal moet leren.

Wat blijkt? Een baby leert vooral in een sociale context. Voor een robot is dat moeilijk na te bootsen.

Roy was no longer sure you could bring a robot up like a real human – or that we should even try. It didn’t seem there was much to gain by developing robots that took exactly one human childhood to become exactly like one young adult human. That’s what people did. And that was before you got into imagination or emotions, identity or love – things that were impossible for Toco. Watching his son, Roy had been blown away by “the incredible sophistication of what a language learner in the flesh actually looks like and does”. Infant humans didn’t only regurgitate; they created, made new meaning, shared feelings.

Inmiddels is Roy gestopt met het ontwikkelen van een robot dat op dezelfde manier leert als een mens. In plaats daarvan richt hij zich op het verbeteren van het menselijk leren.

Het artikel is een voorpublicatie van het boek van Alex Beard dat over twee weken verschijnt: Natural Born Learners. Ik ga het alvast bestellen.

Reacties

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.