De Hoofdvrouw vertelt het verhaal van Marijke, de dochter van een vrouw die haar gezin in de steek laat en zich aansluit bij een sekte. Daar wordt ze de belangrijkste vrouw naast de sekteleider en in die periode worden kinderen misbruikt. De documentaire begint met Marijke in beeld die vertelt dat ze het spannend vindt een middenweg te vinden tussen een ijskoning en alleen maar zoeken naar de tissues. Ze vervolgt dat ze graag een verhaal zou willen vertellen met een begin een midden en een einde, maar dat het alleen bestaat uit stukjes en losse flarden.
Zo wordt het verhaal onthuld. Niet van voor naar achter, maar in stukjes. Ze praat met haar vader, haar zus, tantes en oud-sekteleden. We zien alleen Marijke, de anderen blijven onscherp in beeld. Het klinkt saai, maar het is vanaf het begin duidelijk wat er voor Marijke zelf op het spel staat. Dit is het verhaal dat haar leven bepaald heeft, en nog steeds niet verwerkt is. Deze film lijkt haar poging wel een verhaal te kunnen maken van wat er gebeurd is, met begin, midden en eind.
Ik ben onder de indruk van het lef zoveel openheid te geven over een familiegeschiedenis die je eigenlijk liever wilt verzwijgen. Je bent getuige van haar rauwe emoties als ze na al die jaren haar moeder voor het eerst spreekt. Het echte verhaal dat in beeld wordt gebracht is hoe heftig het is om zo’n stuk geschiedenis een plek te moeten geven in je leven. Kijken dus!
Lees daarna ook het interview met de maker van de documentaire, Hester Overmars.
