Afgelopen woensdag heb ik met verwondering gekeken naar de documentaire De Vrouw van een Pedofiel. Het is een Britse documentaire, gemaakt door Brinkworth Television (oorspronkelijke titel: Married to a Paedophile). Fantastisch gefilmd. Dat is ook waarom ik er met verwondering naar heb gekeken.
Het onderwerp is gevoelig. En dat is een understatement. Hoe creëer je een veilige setting voor vrouwen, die sinds de veroordeling van hun man maatschappelijk niet meer mee mogen doen, zodat ze toch hun verhaal kunnen vertellen? Dat ze in hun nieuw bevochten leven, niet opnieuw achtervolgd worden door het gedrag van die ander, waar ze part nog deel aan hadden?
Wat je vaak ziet is dat er een interview gedaan wordt en de geïnterviewde onherkenbaar in beeld komt. Alleen van achter gefilmd, in het donker gefilmd, met pruiken en gezichtsmaskers op. Niet optimaal, maar alles om de identiteit van de geïnterviewde te beschermen, anders doen ze nooit hun verhaal. Het is een compromis, want door slachtoffers onzichtbaar te maken, ontmenselijk je het verhaal eigenlijk ook.
In deze documentaire hebben ze voor een hele andere oplossing gekozen. Ze hebben gesprekken opgenomen en laten acteurs de gesprekken naspelen. Je hoort niet de stem van de acteurs, maar zij lipsyncen de gesprekken met de geïnterviewden. Er is in huiselijke setting gefilmd, alsof je bij de geïnterviewden aan de keukentafel zit.
De eerste minuten wist ik niet waar ik naar keek. De acteurs zijn zo goed gecast bij de stemmen en spelen hun rol fantastisch. De herhaalde boodschap dat de hele documentaire is gefilmd met acteurs en op andere locaties is echt nodig. Zó goed is het gedaan.
