Hoe verras je een man die alles al heeft en zich alles kan veroorloven? Dat was de vraag die ik vorige week heb beantwoord.
Ik maakte voor iemand die onlangs jarig was (en een mooi rond getal werd) een documentaire, als cadeau. Familie, vrienden en collega’s vertellen over hun relatie met de jarige. Dat mocht ik allemaal vastleggen en verwerken tot een verhaallijn, allemaal in het diepste geheim.
De ingrediënten voor dit project: acht interviews (vijf in levende lijve, drie via FaceTime), gedigitaliseerde VHS-banden en talloze foto’s (zowel uit het analoge als het digitale tijdperk). Zes maanden sinds het eerste interview en ruim honderdveertig uur werk later heb ik een documentaire van ruim drie kwartier opgeleverd. Al die tijd wist de jarige van niets en is het gelukt hem te verrassen en ontroeren. Missie geslaagd!
Ik vond het een eer dit document te mogen maken. Hoe vaak krijg je de kans in je werk om iemand beter te leren kennen via interviews met familie en vrienden?
Ik heb heel veel geleerd van dit project. Zo heb opnieuw ontdekt dat ik het interviewen van mensen erg leuk vind. Ik weet nu ook dat het werk exponentieel toeneemt met elk interview dat je doet. Dat ik het verwerken van de interviews tot een verhaallijn één van de leukste uitdagingen vind; het is als het leggen van een puzzel, alleen heeft deze heel veel verschillende stukjes van verschillende formaten. En ik weet nu ook hoe onbevredigend het voelt als je het resultaat van één van je leukste projecten niet kunt delen met je vrienden. Het is een les in nederigheid en leren van het proces te genieten, niet van het applaus achteraf (dat ik uiteraard wel ruim heb ontvangen van het publiek van vier).
Ik ben blij dat ik ja heb gezegd op deze uitdaging. Het smaakt naar meer.