Ik weet nog heel goed hoe ik zat te worstelen met Alta Vista. In de projectruimte op de universiteit, op een computer waar Windows 95 op draaide, moest ik plaatjes zoeken voor de eerste website die ik samen met mijn projectgroep maakte. Ik typte van alles in de zoekbalk, maar er kwam niets bruikbaars terug. Computers gebruikte ik al sinds m’n tiende. Mijn vader bracht een Atari 800XL in huis. Daarop programmeerde hij fractals en maakte grafieken van formules die hij voor zijn lessen wiskunde gebruikte. De plaatjes verschenen beeldlijn voor beeldlijn. Geduld was een schone zaak. In 1997 ging ik studeren in Enschede en daar maakte ik voor het eerst gebruik van internet. En vond ik er dus niet wat ik zocht. Ik leerde tijdens dat project wel een website bouwen in HTML en nadenken over hoe je informatie goed presenteert aan een doelgroep. Uiteindelijk kreeg ik ook door hoe je slim op het internet zoekt.

In de jaren nul zag ik het sociale web ontstaan. Ik deed een filosofische analyse van het fenomeen weblogs als afstudeeronderzoek. Ik was gegrepen door de verbindingen die de online wereld tot stand bracht. Ik maakte vrienden aan de andere kant van de wereld, ook al ontmoette ik ze maar zelden. Weblogs werden Tweets, werden Facebook updates, werden Insta Stories. CV’s werden vervangen door LinkedIn. Wikipedia werd vele malen uitgebreider én actueler dan de encyclopedie. Muziek werd sociaal, TV werd on demand. Leren werd Youtube kijken. Ik heb het zien ontstaan en zien ontsporen.

Alle nieuwe online diensten probeerde ik uit. Ik hielp talloze mensen wegwijs te worden online. Natuurlijk zet je gratis tools in om je werk makkelijker te maken. Nu de ‘sociale’ bedrijven rupsje nooit genoeg blijken te zijn, help ik anderen juist beter om te gaan met hun online data. Ik trok mij terug van de meeste platformen en nam eigenaarschap van mijn eigen data. Van sociale media verslaafde naar ‘privacy advocate’, dat had je mij tien jaar geleden niet kunnen uitleggen.

Al jarenlang wilde ik iets kunnen doen met data. Er is zoveel data beschikbaar waar potentiële verhalen in verstopt zitten. Eind 2020 stuitte ik op Techionista Academy. Een opleiding die zich richt op het omscholen van vrouwen in data & AI. Het sprak me aan en ik besloot in het diepe te springen. Mijn hoofddoel was zelf leren om te gaan met data om er analyses op los te kunnen laten en zo verhalen te ontdekken. Dat heb ik tijdens de opleiding in 2021 zeker geleerd. En meer dan dat. Ik kreeg ook een goede basis in Python, cloud computing, data engineering, Power BI en Microsoft Azure.

Ik ontdekte dat data inderdaad mooie verhalen kan vertellen. Tegelijkertijd begreep ik veel beter hoeveel werk je moet verzetten om dat verhaal zichtbaar te maken. Dus ja, data is verschrikkelijk mooi.

Ik was dertien. Door een bizar voorval, ik moet eigenlijk zeggen bizarre overval, lag een oom van mijn vader in het ziekenhuis in Sneek aan de beademing. Mijn oudoom kende ik niet. Het was een wat vreemde man die de rest familie op afstand hield. Zijn overbuurman hield namens de familie een oogje in het zeil. Op een dag zag hij dat de voordeur van mijn oudoom open stond. Hij ging naar binnen en vond hem, zwaar gewond. Achteraf bleken twee jonge mannen ingebroken te hebben, in de veronderstelling geld te vinden. Geld lag er genoeg in het huis. Stuivers, dubbeltjes en kwartjes, verspreid over de vloer van een zeer vervuild huis. Mijn oudoom verzette zich tijdens de overval, waardoor hij zwaar werd mishandeld. Na een paar dagen in het ziekenhuis overleed mijn oudoom. De twee overvallers zijn gevonden en berecht. Ze betaalden een hoge prijs voor het vinden van wat muntjes. Maar die gerechtigheid volgde pas veel later. Eerst waren er die paar dagen van onzekerheid over de gezondheid van mijn oudoom, het ongeloof van het voorval. Verontwaardiging over het onrecht dat hem is aangedaan. Doodgeslagen om stuivers en dubbeltjes. De energie die ik van binnen voelde moest ik kwijt. Ik pakte een schrift, een potlood en ik schreef. Er ontstonden zinnen van woorden die weergaven wat ik voelde. Niet schrijven was geen optie. Schrijven was een noodzaak. En zo schreef ik mijn eerste gedicht.

Voor mij is schrijven nog altijd een noodzaak. Het helpt me verwerken. Het helpt me reflecteren. Het helpt me ontsnappen. Van schrijven word ik blij.